A Curota e Curotiña
Dende a Nova Vila Cara ao Barbanza A altura da Curota, Dende o ollo do vidro Xusto por onde rebaixa altitude o monte Buscando o rife rafe coa mar, Xusto no pico da besta Vindo dende a súa ala norte, Suspéndese sempre o nubeiro trota mundo, Abrindo buraco entre ela E ó raso desnivelado da montaña Nun viaxe baixo ata molladura. Sempre cunha boca aberta Todos os días nunha figura cambiante É unha nube case sempre semellante a cabeza do réptil É xigante e non entende de queixa humana Sempre da a cara É inqueda, Cando chega a hora dos bicos do dragón coas Curotas Quedase sempre nun estado de inhibición ata caer a noite As noites de lúa chea , veuse a súa terquedade duradeira Ela ten a manía bonita de facer e desfacer o cor do alecrín nun mosaico As veces que lle presta Fai do lume da nube o que ninguén pode cos cores Reflexa a súa sombra na ría coma ninguén. Dinse póla A Illa, Cando Curota tíñase da nube escura nun atardecere M