A Curota e Curotiña

Dende a Nova Vila

Cara ao Barbanza

A altura da Curota,

Dende o ollo do vidro

Xusto por onde rebaixa altitude o monte

Buscando o rife rafe coa mar,

Xusto no pico da besta

Vindo dende a súa ala norte,

Suspéndese sempre o nubeiro trota mundo,

Abrindo buraco entre ela

E ó raso desnivelado da montaña

Nun viaxe baixo ata molladura.

Sempre cunha boca aberta

Todos os días nunha figura cambiante

É  unha nube case sempre semellante a cabeza do réptil

É  xigante e non entende de queixa humana

Sempre da a cara

É inqueda,

Cando chega a hora dos bicos do dragón coas Curotas   

Quedase sempre nun estado de inhibición  ata caer a noite

As noites de lúa chea , veuse a súa terquedade duradeira

Ela ten a manía bonita de facer e desfacer o cor do alecrín nun mosaico

As veces que lle presta

Fai do lume da nube o que ninguén pode cos cores

Reflexa a súa sombra na ría coma ninguén.

Dinse póla A Illa,

Cando Curota tíñase da nube escura nun atardecere

Mañá chove, é certo.

Abdoulaye Bilal Traoré.(2011)