Prohibido sorrir o, que non se vira

Prohibido sorrir o, que non se vira 

Daquela, fai  xa tempo,foi coma unha xávega na cara

a sorpresa maiúscula ao chegar nas terras de labranza

onde o sorriso natural á esculca

é ofensa coma a mirada baixante cando un, che fala.

Dinse que é má educación coma si, a escoita non conta

tampouco as sobras dos sentidos da persoa que vexa

cando o querer é meta. ¿Cómo é posíbel que a alegria

do sorriso sexa nas relacións, o freo iguais ca aquilo

que aguza o latexo e, fixa a norma entre o amo e a criada?

Faime nó na gorxa saber que non se pode nin debese

sorrir só, porque  pétalle a un sorrir ao natural, máis vale

deprender aos nomes dos Din Don e Dona da pronuncia

ideal, sen destempo nin voz en exceso porque o silencio custa

ten prezo e pagase co diñeiro que fai medrar as plantas

de cemento doando moito frio nas madrugadas.

Non se entende as maneiras  do estado de acollida e non

é por falta do desexo do dar e recibir nun respecto mutuo

nun verdadeiro respecto, a confianza nun rigor natural amplo

alén dos homes, do alén mar agora que é o mundo de verdade.

 Abdoulaye Bilal Traoré