O fuxir da nube

O fuxir da nube

Fuxir lonxe da condena do medo

fuxir moi lonxe do só galego

fuxir dos feitos da nortada mareante

coma a intrépida fala baixa polo alto no fuxir.

Fuxir alá, mar adiante onde inmensidade é planeta

onde o camiño é andarela na apertura dunha viaxe.

Fuxir do -estatu-quo- da pedra  nai dos meus sentires

fuxir onde o mundo é de facto meu, miña terra meu solpor

co corazón limpa á procura da alma cooperativa nas mans teu e meu.

Fuxir no reino da liberdade onde o cerebro no é vexetativo

onde meu é a decisión da forma do gran da semente sen enigma

nas artes do coido mutuo onde a aperta é verdadeira, Benvido. 

Abdoulaye Bilal Traoré