Mundo adiante (A Xosé Neira Vilas, Pai das “Memorias dun neno labrego”)

Cara-a-col,

Cara adiante.

Eu fun carboeiro nas outras esquinas da terra.

Cara-a-col,

Polo o mar pasei

Nas montañas estableceime, no chan medrei,

Dende os caios da Bahia, troquei carbón por pesos

Da natura feita para vivir como o lume.

Cara-a- col,

Dende lonxe,

Dende miña Fisterra chegou o poeta galaico

Nós,

Démoslle o aforro dos carboeiros sin auga

Se non é a da chuvia para matar sede

Noso mal vivir para que o neno orfo teña pan

Deus,a nai que pariu o creador do botafumeiro.

Cara-a-col,

A nai que pariu a bomba do orgullo que me deixou na miseria

Por ter morriña do país da miña avoa.

Eu fun indiano na Cuba

Diríacho, “coup bas” o Francés

Dun golpe baixo cara a humanidade.

Cara-a-col eu non son nada nin agora nin antes.

Cara-a-col chegou nas mans do facendeiro 

que encontrei en todos os camiños,

É unha lacra,

Dende eiquí, a terra, chupoume a forza da alma

Deixoume con só, a morriña dos recordos antes da morte e,

Lucas Nogreira Saez voltou ás costas da súa infância,

Cara-a-col, o lonxevo foise so

Logo, voltou na Arousa cós seus cento sesenta e tres decendentes.

O Zapata namorose da linda negra que a febre matou moza

E así medraron as escolas Zapata para fillos de escravos na Habana.

Cara-a-col,

Eu vou morrer eiquí no esquezemento.

Nós démoslle douscentos cincuenta pesos

Do noso aforro ao poeta visitante, para o futuro dos nenos

E para nós, quedou a morte no anonimato.

Carboeiros dos que ninguén quere lavar a roupa.

Abdoulaye Bilal Traoré 25/02/2011